فارماکولوژی
همه چیز درباره قناری
همه چیز درباره قناری
آنتی بیوتیک ها مکانیسم عمل در داروهای ضد میکروبی : داروهای ضد میکروبی بسته به اثرات عمومی آنها بر روی جمعیت باکتریایی به دو دسته تقسیم می شوند: دسته اول داروهای باکتریسید (کشنده باکتری) است که دارای اثر کشند گی سریع است. دسته ی دوم باکتری ها داروهای باکتریو استاتیک است که از رشد باکتری ها جلوگیری می کند که این داروها برای از بین بردن و حذف باکتری ها به عملکرد سیستم ایمنی وابسته اند. در عمل این طبقه بندی همیشه صادق نیست و اکثر داروها در غلظت های مختلف می تواند باکتریو استاتیک و یا باکتریسید باشند. نحوه تاثیر آنها به نوع داروها، غلظت آن و فاکتورهای مربوط به باکتری مانند مرحله ی رشد آن بستگی دارد. مثلا پنی سیلین برای باکتری های در حال رشد اثر باکتریسیدی دارد اما بر رو داروهای ضد میکروبی مهم بر اساس مکانیسم تاثیر به پنج دسته اصلی تقسیم می شوند: 1. دسته ی که به وسیله آنتی متابولیت ها (تقلید مولکولی)از رشد باکتری ها جلوگیری می کند. 2. آنتی بیوتیکهایی که از سنتز دیواره سلولی جلوگیری می کند. 3. داروهایی که از سنتز پروتئین اختلال ایجاد می کنند. 4. داروهایی که با ایجاد اختلال در عملکرد غشا اثر خود را اعمال می کنند. 5. داروهایی که در سنتز اسید نوکلئوئیک اختلال ایجاد می کنند. غیر از اینها دسته ی دیگری هم داریم که شامل داروهایی با مکانیسم عمل متفاوت می باشند. دسته اول: (تقلید مولکولی) در این دسته دو گروه از داروها قرار می گیرند که شامل سولفونامید ها و سولفون ها می باشند 1- سولفونامید ها: سولفونامیدها باکتریو استاتیک هستند و از رشد ممانعت کرده ولی باعث مرگ باکتری نمی شوند. متابولیتی به نام پارا آمینو بنزوئیک اسید (پابا PABA) متابولیتی است که برای بسیاری از باکتری ها جهت سنتز اسید فولیک ضروری است. سولفو نامیدها از نظر ساختمانی شبیه پابا می باشند و با آن رقابت می کنند در نتیجه جایگزینی این ترکیبات بجای پابا ترکیباتی مشابه اسید فولیک سنتز می شوند که غیر فعال هستند. در نتیجه در چرخه ی زندگی باکتری اختلال بوجود می آورند. اما برخی از باکتری ها هستند که قادر به سنتز اسید فولیک نمی باشند و برای رشد به اسید فولیک احتیاج دارند در نتیجه رشد این دسته از باکتری ها با سولفونامید متوقف نمی شوند. مقادیر زیاد پابا مثلا آزاد شدن آنها در هنگام تخریب بافقی شدید اثر ممانعتی سولفونامید ها را خنثی می کند به همین دلیل است که هنگام جدا سازی باکتری از حیواناتی که تحت درمان با سولفونامید ها قرار گرفته اند به محیط کشت آنهات PABA اضافه می کنند. سولفونامیدها را با دی آمینو پریمیدین ها (تری متوپریم و ....)ترکیب می کنند که این امر سبب افزایش تاثیر و باکتریسید شدن آنها می شود. تری متوپریم با سولفونامید های مختلف مانند سولفادیازین و سولفا متوکسازول ترکیب می شود. در مورد سولفونامید ها مقاومت آنتی بیوتیکی غالبا توسط فاکتور R (پلازمیدR) و گاهی ناشی از موتاسیون می باشند. 2- سولفون ها: سولوفن ها از نظر ساختمان شبیه PABA و مکانیسم اثر به سولفونامیدها است. سولفون ها نسبتا سمی بوده و طیف اثر محدودی دارند. یکی از پرمصرف ترین سولفون ها دارویی به نام داپسون Dapson است که در درمان جزام انسان ,تورم روده نکروتیک قناری و عفونت های مایکو باکتریایی سگ و گربه مانند جزام گربه مورد استفاده قرار می گیرد. آنتی بیوتیک های ایجادکننده اختلال درسنتز پروتئین چهار دسته آنتی بیوتیک: 1. آمینوگلایکوزید ها 2. تتراسایکیلین ها 3. کلرامفنیکل 4. ماکرولید ها 1- آمینوگلایکوزید ها: همه آنتی بیوتیک های این دسته ازگونه های میکرومونوسپورا یا استرپتومایسس مشتق می شوند. آنتی بیوتیک های این دسته به تحت واحد 30s ریبوزوم باکتری متصل شده و منجر به قرائت اشتباه از کدهای پروتئین می شود در نتیجه از ادامه تشکیل زنجیره پپتیدی ممانعت می کند. 1. استرپتومایسین: این دارو باکتریوسید بوده و بر روی باکتری های گرم منفی، مایکوباکتریوم ها و بعضی ازگرم مثبت ها موثر است. مقاوت نسبت به این دارو زیاد رخ می دهد و درنتیجه جهش و یا پلازمید R است. این دارو از طریق روده جذب نمی شود و به صورت داخل عضلانی تجویز می شود. استفاده از این دارو همراه با تتراسایکیلین در درمان بروسلوز و طاعون بسیار موثر است. استرپتومایسین سولفات جایگزین داروی سمی تر دی هیدرواسترپتومایسین شده است. حضور مقادیر زیاد و طولانی مدت این دارو در خون منجر به ناشنوایی و اختلال در عملکرد بخش دهلیزی گوش میشود. 2. نئومایسین وکانامایسین: این داروها از نظر ساختمانی مشابه بوده و دارای تاثیر یکسان و مقاومت متقاطع هستند. این دارو ها پایدار بوده و جذب گوارشی کمی دارند به همین دلیل از راه عضلانی تجویز می شوند. هر دو دفع کلیوی دارند. کانامایسین در مقایسه با نئومایسین سمیت کمتری داشته و به همین دلیل بصورت سیستماتیک مورد استفاده قرار می گیرد. این دو دارو بیشتر روی گرم منفی ها موثر می باشند. نئومایسین در دام ها غالبا جهت درمان عفونت های روده ای، ورم پستان و التهاب رحم (متریت) مورد استفاده قرار می گیرد. نئومایسین همراه داروهای دیگر در تهیه ترکیبات موضعی به کاربرده می شود. هر دو دارو ممکن است سبب عوارض کلیوی و شنوایی شوند. 3. جنتامایسین: این دارو شبیه نئومایسین بوده و بیشتر روی گرم منفی ها موثر است البته روی برخی گرم مثبت ها نیز موثر می باشد. 4. توبرامایسین: از نظر شیمیایی و دارویی شبه جنتامایسین بوده. 5. اسپکتینومایسین: این دارو بیشتر برای درمان عفونت های ناشی از باکتریهای گرم منفی و مایکوپلاسما ها بکار می رود. 6. آمیکاسین: مشتقی از کانامایسین بوده و به جنتامایسین شبیه است. این دارو بر روی بیشتر اجرام گرم منفی که نسبت به جنتامایسین و توبرامایسین مقاومند موثر است. این دارو بیشتر در اسب و سگ استفاده می شود. مقاومت نسبت به آمینوگلایکوزیدها: باکتری با چند مکانیسم به آمینوگلایکوزید ها مقاوم می شوند: 1- اختلال دراتصال به ریبوزوم: دربرخی از باکتری ها یک جهش ساده میتواند از اتصال آمینوگلایکوزید ها به ریبوزوم جلوگیری کندکه البته این روش مکانیسم مهمی در مقاومت محسوب نمی شود. 2- اختلال درانتقال: این مکانیسم که یک نوع مقاومت کروموزمی است بیشتر در اجرام بی هوازی رخ می دهد و با اختلال در انتقال آمینوگلایکوزید ها از غشای سلولی سبب مقاومت می شود. 3- آنزیم تغییردهنده آمینوگلایکوزید ها: این نوع مقاومت که ممکن است پلاسمیدی یا کروموزومی باشد هم در مثبت ها و هم در منفی ها مشاهده میشود. در این نوع مقاومت چند نوع آنزیم وجود دارند که باعث تغییر ساختمان آمینوگلایکوزید در نتیجه غیرفعال شدن آن می شوند. تتراسایکلین ها: از استرپتوماسیس مشتق شده اند. 3 نوع طبیعی وجود دارد که شامل: 1. کلر تتراسایکلین 2. د متیل کلر تتراسایکلین 3. اکسی تتراسایکلین سایر تتراسایکلین ها به صورت نیمه سنتتیک از این 3 تتراسایکلین مشتق شده اند. تتراسایکلین ها با اتصال به تحت واحد 30s ریبوزوم مانع از فعالیت tRNA می شود. این دارو ها باکتریا استاتیک بوده و اثرشان قابل برگشت است. وسیع الطیف بوده و بر روی طیف وسیعی از اجرام گرم مثبت, گرم منفی, مایکو پلاسما ها ,ریکتزیا ها, کلامیدیا ها موثر هستند. برخی از تتراسایکلین های نیمه سنتتیک عبارتند از: تتراسایکلین, متاسایکلین, دوکسی سایکلین تتراسایکلین ها در درمان عفونت های چند گانه ارزش زیادی دارند و به راحتی همراه با آب و غذا تجویز می شوند. بعد از درمان با تتراها عفونت های سرشاری محتمل است. تتراها سمیت کمی دارند اما عوارض کبدی در زنان آبستن مشاهده شده است. همچنین تتراها ممکن است مانع از رشد استخوان ها و دندان ها در جنین و نوزادان شوند. از این رو باید از تجویز طولانی مدت آن در کودکان و دام های جوان اجتناب گردد. مقاومت نسبت به تتراها عمدتا ناشی از پلاسمید R می باشد. که با مکانیسم کاهش جذب دارو یا خروج آن از باکتری سبب مقاومت می شود. معمولا بین تتراها مقاومت متقاطع وجود دارد (زمانی که به یکی مقاوم باشد به بقیه هم مقاوم است.) کلرامفنیکل: این دارو از نوعی استرپتومایسیس مشتق و وسیع الطیف است. از طریق اتصال به تحت واحد 50S ریبوزوم از سنتز ریبوزوم (PRO) ممانعت می کند. این دارو باکتریواستاتیک بوده و علی رغم این که یک داروی بسیار موثر در دام هاست اما استفاده از آن در دام های تولید کننده غذا محدود شده است. تجویز طولانی مدت این دارو به تضعیف شدید و حتی غیر فعال شدن مغز استخوان و آنمی آپلاستیک منجر می شود. به همین دلیل استفاده ی این دارو در انسان تنها برای عفونت های خیلی شدید محدود می باشد. اما این دارو در درمان حیوانات خانگی نسبتا بی خطر است. مقاومت نسبت به آن پلاسمیدی بوده و از طریق سنتز آنزیمی به نام کلرامفنیکل استیل ترنسفراز انجام می شود. فلورفنیکل مشتقی از کلرامفنیکل است که در مقایسه با آن موثر تر بوده و جایگزین آن در دامپزشکی شده است. ماکرولیدها: اریترومایسین، تایلوزین و تیل میکوزین دسته ی اول هستند. این آنتی بیوتیک ها از استرپتومایسس مشتق می شوند و با اتصال به تحت واحد 50S ریبوزوم از سنتز پروتئین ها ممانعت می کنند. این دسته از ماکرولیدها پر مصرف ترین ماکرولید ها در دامپزشکی هستند. ماکرولیدها روی باکتری های گرم مثبت، برخی از گرم منفی ها، مایکوپلاسماها، کلامیدیاها و ریکتزیاها موثر هستند. اثرات سمی و جانبی در ماکرولیدها معمول نیست. در درمان عفونت های استرپتوکوکی و استافیلوکوکی ماکرولیدها به عنوان جایگزین پنی سیلین استفاده می شوند. مقاومت نسبت به ماکرولیدها، پلاسمیدی و کروموزومی است. تایلوزین به طور وسیع به عنوان یک مکمل غذایی برای تسریع رشد در طیور و دام های اهلی مورد استفاده قرار می گیرد. ماکرولیدهای نسل جدید: از جمله ی اینها آزیترومایسین و کلاریترومایسین است. طیف اثرشان مشابه ماکرولیدها بوده اما روی باکتری های داخل سلولی موثرتر هستند. استفاده از اینها در دامپزشکی محدود است که یک دلیل عمده ی آن گران بودن این داروها است. کلیندامایسین و لینکومایسین (لینکوزآمیدها): این داروها روی تعدادی از گرم مثبت ها و چند نوع گرم منفی که نسبت به پنی سیلین مقاومند موثرند. کلیندامایسین در درمان عفونت های ناشی از باکتری های بی هوازی مفید است. کلیندامایسین به طور وسیعی در دامپزشکی استفاده می شود. دسته اول: (تقلید مولکولی) در این دسته دو گروه از داروها قرار می گیرند که شامل سولفونامید ها و سولفون ها می باشند 1- سولفونامید ها: سولفونامیدها باکتریو استاتیک هستند و از رشد ممانعت کرده ولی باعث مرگ باکتری نمی شوند. متابولیتی به نام پارا آمینو بنزوئیک اسید (پابا PABA) متابولیتی است که برای بسیاری از باکتری ها جهت سنتز اسید فولیک ضروری است. سولفو نامیدها از نظر ساختمانی شبیه پابا می باشند و با آن رقابت می کنند در نتیجه جایگزینی این ترکیبات بجای پابا ترکیباتی مشابه اسید فولیک سنتز می شوند که غیر فعال هستند. در نتیجه در چرخه ی زندگی باکتری اختلال بوجود می آورند. اما برخی از باکتری ها هستند که قادر به سنتز اسید فولیک نمی باشند و برای رشد به اسید فولیک احتیاج دارند در نتیجه رشد این دسته از باکتری ها با سولفونامید متوقف نمی شوند. مقادیر زیاد پابا مثلا آزاد شدن آنها در هنگام تخریب بافقی شدید اثر ممانعتی سولفونامید ها را خنثی می کند به همین دلیل است که هنگام جدا سازی باکتری از حیواناتی که تحت درمان با سولفونامید ها قرار گرفته اند به محیط کشت آنهات PABA اضافه می کنند. سولفونامیدها را با دی آمینو پریمیدین ها (تری متوپریم و ....)ترکیب می کنند که این امر سبب افزایش تاثیر و باکتریسید شدن آنها می شود. تری متوپریم با سولفونامید های مختلف مانند سولفادیازین و سولفا متوکسازول ترکیب می شود. در مورد سولفونامید ها مقاومت آنتی بیوتیکی غالبا توسط فاکتور R (پلازمیدR) و گاهی ناشی از موتاسیون می باشند. 2- سولفون ها: سولوفن ها از نظر ساختمان شبیه PABA و مکانیسم اثر به سولفونامیدها است. سولفون ها نسبتا سمی بوده و طیف اثر محدودی دارند. یکی از پرمصرف ترین سولفون ها دارویی به نام داپسون Dapson است که در درمان جزام انسان و عفونت های مایکو باکتریایی سگ و گربه مانند جزام گربه مورد استفاده قرار می گیرد. ممانعت از سنتز دیواره سلولی: پپتیدوگلیکان دیواره سلول باکتریایی منحصر به فرد است بنابراین آنتی بیوتیک هایی که مانع از سنتز این دیواره می شوند از نظر بالینی موثر بوده و داروهای ایمنی محسوب می شوند. سنتز این پپتیدو گلیکان توسط داروهای مختلف و در مراحل مختلف ممانعت می گردد. ] پنی سیلین ها: پنی سیلین از سنتز دیواره سلولی باکتری های حساس و در حال رشد ممانعت می نماید. پنی سیلین عمل آنزیم ترانس پیتیداز را (آنزیمی که ارتباطات متقاطع بین لایه های پیتیدوگلیگان را بر قرار می کند) مهار می کند. اگرچه پنی سیلین عمدتا بر روی باکتری های گرم مثبت تاثیر دارد اما بر روی تعدادی بر روی گرم منفی ها نیز موثر است. بنزیل پنی سیلین (پنی سیلین G) یکی از پنی سیلین هایی که به طور وسیع مورد استفاده قرار می گیرد و به صورت IM تزریق می شوند. فنوکسی متیل پنی سیلین (پنی سیلین V) یکی دیگر از پنی سیلین های پرکاربرد که در برابر تجزیه توسط اسید معده مقاوم بوده و بصورت خوراکی تجویز می شود. پروکائین نیز همراه پنی سیلین تجویز می شود که باعث تاخیر در جذب می شوند. مقاومت در برابر پنی سیلین ها ناشی از تولید آنزیمی به نام پنی سیلیناز یا بتا لاکتاماز است. این آنزیم حلقوی بتا لاکتام موجود در پنی سیلین را می کشند و پنی سیلین را به ترکیبی به نام اسید پنی سیلوئیک تبدیل می کند که غیر فعال است. برای به وجود آورد پنی سیلین های مقاوم به بتا لاکتاز زنجیره های جانبی را به پنی سیلین اضافه می کنند که مانع از تجزیه حلقه ی بتالاکتام توسط بتا لاکتاماز های تولید شده توسط باکتری های مقاوم می شود. گروههای پنی سیلینی: پنی سیلین ها به چند دسته تقسیم می شوند . یک نوع دسته بندی بر اساس اختلاف در فعالیت ضد باکتریایی آنهاست 1. پنی سیلین G: این پنی سیلین بیشتر بر روی اجرام گرم+موثر بوده و بر روی برخی از گونه های گرم –نیز موثر است. توسط بتالاکتاماز و هیدرولیز اسیدی غیر فعال می شود. 2. اوکساسیلین –متی سیلین-کلوکساسیلین-نافیسیلین: این دسته در مقایسه با پنی سیلین G بر روی گرم مثبت تاثیر کمتری دارند و تقریبا بر روی همه باکتری ها گرم منفی غیر موثرند. تا حدودی نسبت به بتالاکتاز های تولید شده توسط استافیلوکوک مقام هستند. نوعی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) شناخته شده که جز عفونتهای بیمارستانی طبقه بندی شده است. 3. آمپی سیلین و آموکسی سیلین: هم روی اجرام گرم مثبت و هم گرم منفی نسبتا موثرند اما در مقایسه با پنی سیلین G اثر کمتری دارند. این پنی سیلین ها توسط بتا لاکتاماز غیر فعال می شوند. آمپی و سیلین آموکسی سیلین و اوکساسیلین تا حدودی نسبت به اسید معده مقاوم بوده و می توان در حیوانات تک معده ای آن ها را از طریق خوراکی تجویز می شود. 4. ترکیب اسید کلاولونیک و آموکسی سیلین ترکیب اسید کلاولونیک و آموکسی سیلین بر روی باکتری های گرم مثبت و گرم منفی تولید کننده بتالاکتاماز موثر بوده و ترکیب اسید کلاولونیک یک عامل ضد میکروبی ضعیف و طبیعی است که توسط نوعی استرپتو مایسیس تولید می شود و مانع از فعالیت بتالاکتاماز می شود. دو نوع دیگر از مقاومت نسبت به پنی سیلین محتمل است: نوع اول در نتیجه نقص آنتی بیوتیک در فعال کردن آنزیم های اتولیتیک در دیواره ی سلولی است. نوع دوم به فقدان برخی از گیرنده های پنی سیلین در باکتری مربوط است که در نتیجه موتاسیون کروموزومی ایجاد می شود. اگر چه سمیت پنی سیلین ها کم است اما گاهی آلرژی زا هستند. باسیتراسین: این آنتی بیوتیک نوعی پلی پیتید است که توسط سویه از باکتریی باسیلوس سوتبیلیس تولید می شود. این آنتی بیوتیک از انتقال واحدهای ساختمانی به دیواره سلولی جلوگیری می کند. باکتریسید بوده و اساسا بر روی اجرام گرم مثبت موثر است. استفاده عمومی از این دارو به دلیل سمیت زیاد آن ممنوع بوده اما به صورت موضعی همراه با نئومایسین و پلی میکسین استفاده می شود. ] ونکومایسین: این آنتی بیوتیک از نوعی استرپتومایسس مشتق می شود نحوه عمل و طیف اثر آن مشابه با باسترایسین است. با وجود سمیت زیاد (موجب ناشنوایی، ترومبوفلویت، آسیب کلیه) در موارد خاص برای درمان عفونت های استافیلوکوکی ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس با مقاومت دارویی چندگانه (MDR) استفاده می شود. با این حال برخی از سویه های اورئوس نیز مقاوت نشان می دهند. کارباپنم ها: ایمی پنم اولین کارباپنم است که به صورت بالینی مورد استفاده قرار گرفت. وسیع الطیف و نیمه سنتیک است و توسط گونه های استرپتو مایسس تولید می شود. کارباپنم با ممانعت از سنتز دیواره ی سلولی اثر خود را بجا می گذارد و روی بیشتر اجرام گرم + و گرم منفی موثر است. به همین دلیل استفاده از آنها به ایجاد عفونت های سرشاری منجر می شود. این آنتی بیوتیک ها در مقابل اکثر بتالاکتاز ها ی تولید شده با منشا کروموزومی و پلازمیدی مقاوم هستند. ایمی پنم پرمصرف ترین در دامپزشکی است. آنتی بیوتیک های ایجادکننده اختلال درسنتز پروتئین چهار دسته آنتی بیوتیک: 1. آمینوگلایکوزید ها 2. تتراسایکیلین ها 3. کلرامفنیکل 4. ماکرولید ها ایجادکننده ی اختلال در عملکرد غشا از جمله ی این آنتی بیوتیک ها، پلی میکسین ها هستند که از باسیلوس پلی میکسا مشتق می شوند. پلی می کسین ها به طور اختصاصی به غشای باکتری های گرم منفی آسیب رسانده و سبب از بین رفتن کنترل فشار اسمزی می شوند در نتیجه این آسیب خروج ترکیبات حیاتی باکتری ها اتفاق افتاده و در نهایت سبب مرگ باکتری می شوند. جذب پلی میکسین از گوارش ضعیف است و برای کلیه و بافت های عصبی سمی است. این دارو در درمان عفونت های رحمی گاو، ورم پستان و عفونت های روده ای که به سایر داروها مقاوم اند به کار میرود. این دارو همراه با انتی بیوتیک های دیگر در ترکیبات موضعی به کار می روند. از آن جایی که پلی میکسین ها مولکول های بزرگی هستند در محیط کشت انتشار کمی دارند. کوئینولون ها یا فلوروکوئینولون ها این داروها آنالوگ های سنتتیک اسید نالیدیکسیک هستند و روی طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت و منفی موثرند. کوئینولون های اولیه در صورت تجویز خوراکی میزان آنها در خون و بافت ها به حد موثر نمی رسد به همین دلیل فقط به عنوان ضد عفونی کننده های دستگاه ادراری به کار برده می شوند. اما مشتقات فلور دار آنها مانند آنروفلوکساسین و سیپروفلوکساسین دارای سمیت کمتر بوده و فعالیت ضد باکتریایی بیشتری دارند و در خون و بافت ها به میزان موثر می رسند. کوئینولون ها با ممانعت از عمل آنزیم DNAگیراز باکتریایی موجب کاهش حالت مارپیچی DNA شده و DNA که میزان پیچ خوردگی آن کم باشد سریعا توسط آنزیم های باکتریایی از بین می رود. این داروهای باکتریوسید هستند و مقاومت نسبت به انها از نوع کروموزومی است. مشتقات نیتروفوران: این دارو باکتریوسید بوده و با آسیب به DNA و اثر ممانعتی بر روی آنزیم های مختلف باعث مرگ باکتری می شوند. اینها روی بیشتر باکتری های مثبت و منفی موثر هستند. استفاده از نیتروفوران ها در دامپزشکی به دلیل سمیت و غلظت پایین در بافت ها محدود شده است. نیتروفورانتوئین جهت درمان عفونت های دستگاه ادراری در سگ و گربه مورد استفاده قرار می گیرد. نیتروفورازون در ترکیبات موضعی استفاده می شود و دارویی مانند فورازولیدن برای درمان عفونت های روده ای ناشی از سالمونلا و ای کلای به کار می رود. نیترومیدازول ها: مترونیدازول، دی متریدازول و ... روی باکتری های بی هوازی و برخی باکتری های گرم مثبت موثرند. این داروها سبب ایجاد جهش هایی می شوند که از سنتز DNA جلوگیری می کنند. این داروها باکتریوسید بوده و در دامپزشکی برای درمان عفونت عای بی هوازی مورد استفاده قرار می گیرند. مقاومت پلاسمیدی نسبت به این نوع آنتی بیوتیک ها نادر است ومقاومت کروموزومی هم وقوع کمی دارد. ریفامپین: از مشتقات نیمه سنتتیک ریفامایسین است که با ممانعت از فعالیت RNA پلی مراز وابسته به DNA اثر خود را اعمال می کند. این دارو روی طیف وسیعی از اجرام گرم مثبت، برخی از باکتری های گرم منفی، کلامیدیاها و پاکس ویروس ها (ویروس های آبله) موثر است. این دارو به صورت توام با سایر داروها به طور موثری در درمان سل انسانی استفاده می شود. استفاده از این دارو در دامپزشکی محدود است. نووبیوسین: این دارو از نوعی استروپتومایسیس مشتق شده و باکتریواستاتیک است و با ممانعت از سنتز DNA و اسد تکوئیک در غشای سلولی اثر خود را اعمال می کند. بر روی کوکسی های گرم مثبت و برخی اجرام گرم منفی موثر است. این دارو دارای عوارض جانبی در انسان است (اختلالات کلیوی، زردی و استفراغ) و استفاده در دامپزشکی محدود است. ی باکتری هایی که در مرحله رکود رشد قرار دارند تاثیر جزئی دارد. ویرایش درشهرقناری
اینترنت وکتاب